Μιχάλης Λιαχούδης
"Οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρε η φύσις όλη"
Με αυτό το δοξαστικό από τα κάλαντα των Χριστουγέννων είμαστε σίγουροι ότι περιμένουν οι Άγγελοι στον ουρανό τον αγαπημένο μας Μιχάλη.
Ο γεννημένος στις καστανιές, χωριό του νομού Έβρου άφησε τα εγκόσμια το βράδυ της 15 Φεβρουάριου μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο.
Ο σύζυγος της πολυαγαπημένη του Θεοδώρας, ο πατέρας δύο παιδιών, ο γαμπρός και ταυτόχρονα "γιος της κ. Χρυσάνθης" , ο νονός που μεγάλωνε παιδιά με την υλική και πνευματική συνδρομή του, ο αδελφός μας στο σύλλογο, ο φίλος όλων,αναιξερετος χρώματος φυλής και θρησκείας, ο συνάδελφος αγωνιστής , ο ελεήμων , ο άνθρωπος τού Θεού Μιχάλης παρέδωσε το πνεύμα και το σώμα του στον Χριστό που τόσο αγάπησε.
Άλλωστε όπως μας έλεγε από το νοσοκομείο ήταν έτοιμος για όλα. Για αναχώρηση στην άλλη ζωή η για να ζήσει ακόμη.
Τελικά ο θεός των πήρε με το εξπρές... και αυτός και μόνο ξέρει τον λόγο. Ο Μιχάλης Λιαχούδης πέρασε από αυτό το κόσμο και μας άφησε μια βαριά παρακαταθήκη.
Πώς να αγαπάς την σύζυγό σου με όλη σου την καρδιά και το είναι σου. Είν'γνωστό ότι η Θεοδώρα εδώ και πολλά χρόνια είναι παράλυτη στο κρεβάτι λόγω μιας σπάνιας αρρώστιας. Παράλυτη στο σώμα αλλά όχι στο πνεύμα .. Ίσως εμείς πρέπει να δούμε την πνευματική μας παραλυσία...Ο Μιχάλης αγόγυστα και αδιαμαρτύρητα σήκωσε το σταυρό του. Συνέχισε να εργάζεται μόνο την νύχτα για να μπορεί καθημερινά να είναι κοντά τής, κοντά στα παιδιά του την πεθερά του, να είναι τα πάντα για αυτούς.Ταυτόχρονα δεν άφησε τα πνευματικά τού, δεν είπε ποτέ γιατί στο Θεό στους γιατρούς....δεν άφησε κανένα συνάνθρωπο που είχε ανάγκη.
Έτσι στήριζε στην πατρίδα Ελλάδα πολλές τέτοιες περιπτώσεις σαν την δική του και ηθικά αλλά υλικά.Ο τραπεζικός λογαριασμός ήταν γεμάτος με πάγιες εντολές και εμβάσματα ελεημοσύνης.Οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια έλεγε, τίποτα δεν θα πάρουμε μαζί μας, μόνο τις πράξεις και τα έργα μας.
Ο Μιχάλης έζησε τα νεανικά του χρόνια ως ορθολογιστής αλλά ένα γεγονός που του συνέβη στο Άγιο όρος άλλαξε οριστικά την ζωή του.Έγινε άνθρωπος της προσευχής, διάβαζε καθημερινά το ψαλτήρι και δεν έχανε θ. Λειτουργία.Άκουγε κηρύγματα και κάθε πνευματικό ομιλητή και ρουφούσε κάθε λέξη που την μετέτρεπε αργότερα σε πράξη.
Είχε επιδοθεί σε πλήθος από αγαθοεργίες, ελεημοσύνες, τακτικός συνδρομητής σε ιδρύματα, φορείς που διακινούσαν, και γενικώς δεν άφηνε τον χρόνο του να περάσει χωρίς μετάνοια χωρίς να τον αξιοποιήσει πνευματικά.
Ήξερε ότι τίποτα δεν θα πάρει μαζί του κατά το ψαλμικό : *Γυμνός ήρθα στην ζωή γυμνός και θα φύγω* .Είχε ετοιμάσει τις βαλίτσες του από καιρό και ήταν έτοιμος για αναχώρηση ανά πάσα στιγμή για την αιώνια ζωή.Ευτυχώς η δυστυχώς, ο καρκίνος τον πρόλαβε σε ένα σημείο μόνο.Να αναχωρήσει πριν από την γυναίκα του, που τόσο πολύ αγαπούσε. Αλλά ο θεός ξέρει καλύτερα...
Αιώνα του η μνήμη...και καλή αντάμωση